เนื้อหาและหลักการของหมู่บ้านพอ ตอนที่ 2 : ระบบเศรษฐกิจแบบเกื้อกูล

งานหนึ่งงานอาจจะยากสำหรับปัจเจกชน แต่ถ้ารวมกันงานใหญ่ง่ายนิดเดียว แถมแต่ละคนก็กินกันแค่ 3 มื้อเอง

ทุกวันนี้เราอยู่กับผลพวงของระบบเศรษฐกิจแบบทุนนิยมที่เปิดเสรีให้เกิดการกอบโกย เอารัดเอาปรียบ เบียดเบียนกันอย่างเสรี ทำให้คนส่วนใหญ่ที่ไม่มีกำลัง ไม่มีอำนาจ ไม่มีปัญญา ต้องตกอยู่ในความคับแค้น อดอยาก กลายเป็นคนชายขอบ กลายเป็นปัญหาสังคมที่มีแต่คนบ่นคนรังเกียจ โดยไม่รู้ว่าคนที่บ่นหรือรังเกียจเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดปัญหาสังคมในทางอ้อมเช่นกัน

สังคมทุกวันนี้จึงมีแต่คนที่โดดเดี่ยวและทำเพื่อตัวเองท่ามกลางผู้คนมากมายที่แย่งกันอยู่แย่งกันกิน ซึ่งถึงที่สุดแล้วมันก็จะลำบากกันถ้วนหน้าเพราะมันมีแต่จะเดินไปสู่ความคับแคบขาดแคลน ยกเว้นก็แต่นายทุนระดับมหาเศรษฐีและเหล่าเศรษฐีเพียงไม่กี่คนบนโลกนี้เท่านั้น

เนื้อหาและหลักการของหมู่บ้านพอ ตอนที่ 1

ไร่ชุมชน (Community Farm) ก็เป็นรูปแบบหนึ่งของชุมชนพึ่งพาตนเองแบบครบวงจรที่น่าสนใจ

ยังมีหลายคนที่ไม่เข้าใจว่า หมู่บ้านพอ คืออะไร แตกต่างจากหลักเศรษฐกิจพอเพียงอย่างไร ทั้งในรูปแบบและเนื้อหา

ก่อนอื่นก็ต้องเท้าความกันสักนิดก่อนว่าหมู่บ้านพอนั้นมีต้นกำเนิดมาจากเนื้อหาพระสัจธรรมอันเป็นสากล ที่ว่าด้วยความเป็นมายาการของสรรพสิ่งบนโลกนี้ ซึ่งผู้ที่ฟังเนื้อหาพระสัจธรรมจนเกิดการปลงการวางอยู่ภายในแล้ว ตัณหาไม่กำเริบแล้ว ไม่แส่ส่ายไปหาเรื่องหาราวแล้ว ทุกๆอย่างมันจะโอเคไปเอง ความดิ้นรนมันก็จะไม่มี ทุกอย่างก็จะเป็นไปแค่อาศัยชั่วคราวเท่านั้น ไม่ได้หลงจริงจังกับสิ่งต่างๆอีก

ธรรมชาติเดิมของมนุษย์

เคยมีคนถามตั้งแต่ตอนที่ผมเขียนใน ปศุสัตว์เมืองใหญ่ แล้วว่า ที่ว่าธรรมชาติเดิมของมนุษย์นั้นเป็นอย่างไร? วันนี้ก็เลยขอยกมาเขียนยาวๆให้ได้เข้าใจกัน โดยธรรมชาติเดิมของมนุษย์นั้น ผมอ้างอิงจากคำสอนในพุทธศาสนาและอ้างอิงถึงภพภูมิต่างๆทั้ง 31 ภพภูมิที่อยู่ในโลกธาตุนี้

ธรรมชาติเดิมของจิตมนุษย์นั้น เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ไม่ติดกับอะไร ไม่ติดกับสมมติ ไม่ติดกับสภาวะอารมณ์หนึ่งอารมณ์ใดนานๆ ไม่มีการยึดมั่นถือมั่น ไม่มีการตอกย้ำในจิตในใจ ทุกอย่างเป็นไปเพียงชั่วคราว เฉกเช่นร่างกายมนุษย์ที่อยู่กันไม่ถึงร้อยปี เมื่อจิตมันไม่ติดกับอะไรแล้ว มันก็จะไร้เงื่อนไขทางใจ ไม่มีทุกข์ ไม่อึดอัดขัดเคือง ร่าเริงเบิกบานในทุกๆขณะ พูดง่ายๆคือสอดคล้องไปกับกฏไตรลักษณ์ทั้ง 3 คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตานั่นเอง ซึ่งถ้าขัดแย้งกับกฏทั้ง 3 ข้อนี้เมื่อไหร่ ก็จะกลายเป็นกรรมที่ก่อให้เกิดความอึดอัดขัดเคืองทันที

ต้นทุนของความมี และ คำตอบสำหรับทุกปัญหา

ผมเชื่อว่าทุกคนที่เรียนจบมาทำงาน คงอยากจะมีรถขับไปทำงานกันทุกคน เพราะรถติด รถเมล์ก็ไม่ค่อยมา บริการก็ไม่ดี คนก็เยอะ เหนื่อยก็เหนื่อย ถ้ามีรถขับไปทำงานน่าจะดี

ว่าแล้วก็ไปหาซื้อรถด้วยเงินผ่อน ให้เขากินดอกเบี้ยไป ส่วนเราก็ทำงานหาเงินมาวิ่งไล่จ่ายค่างวดรถ ก่อนจะมีรถก็คิดฝันหวานว่ามีรถแล้วจะไปนั่นไปนี่ พอมีเข้าจริงๆ ไหงดันมีค่าใช้จ่ายอย่างอื่นมาเพียบแบบไม่รู้ตัว ไม่ว่าจะเป็นค่าน้ำมันรถที่มีแต่จะแพงขึ้น ที่เคยบ่นว่ารถติด พอออกรถก็ต้องมาติดเหมือนเดิม  ค่าประกัน ค่าซ่อมบำรุง ค่าที่จอดรถ ค่าดูแลรักษารถ ค่าแต่งรถ ค่าใช้จ่ายในการเที่ยวแต่ละครั้ง อันเกิดจากการที่สะดวกเที่ยวมากขึ้น สุดท้ายแทนที่จะมีรถแล้วจบ มันกลับพาเราเข้าสู่วังวนค่าใช้จ่ายอันเป็นต้นทุนแฝงที่มากับความอยากได้อยากมี คนที่แบกได้ก็แบกกันไป มีเงินมากหน่อยก็บ่นน้อยหน่อย มีเงินน้อยหน่อยก็บ่นมากหน่อย แต่ทุกคนที่อยากได้อยากมี ล้วนแล้วต้องตกเป็นทาสของสิ่งที่ตนหามาทั้งนั้น ทิ้งก็ไม่ได้ ต้องหาเงินมาจ่ายต้นทุนแอบแฝงต่างๆไปเรื่อย เหนื่อยก็พักไม่ได้เพราะต้นทุนแฝงนี้เติบโตขึ้นทุกวัน เผลอๆบางทีมันจะเติบโตเร็วกว่าเงินรายได้ของเราด้วยซ้ำไป

อะไรคือ Permaculture?

โดย Ruth Raubertas & filed under General.

คุณต้องการที่จะมีสุขภาพดีและอาหารอร่อย มีสิ่งแวดล้อมที่สวยงาม ได้ทำงานที่มีความหมายสำหรับตัวเองและครอบครัว ได้สัมผัสธรรมชาติมากขึ้น เด็กๆและสัตว์เลี้ยงอยู่กันอย่างมีความสุข หรือไม่?

ปฐมกาลหมู่บ้านพอ

เมื่อหลายปีก่อน ผมเคยคิดถึงอนาคต วางแผนทำสิ่งต่างๆเพื่ออนาคต มองหาลู่ทางในการทำธุรกิจให้เจริญรุ่งเรือง ท่ามกลางการแข่งขันที่ดุเดือดมากขึ้นทุกวันจนแทบจะเป็นการเข่นฆ่ากันในสมรภูมิรบ